آنکه می رود فقط می رود .. ولی آنکه می ماند درد می کشد ، غصه می خورد ، بغض می کند ، اشک می ریزد و تمام این ها روحش را به آتش می کشد و در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت آرام آرام خاکستر می شود  آری ، این است خاصیت عشق یک طرفه

چند وقتیست هر چه می گردم، هیچ حرفی بهتر از سکوت پیدا نمی کنم.
نگاهم اما گاهی حرف می زند ، گاهی فریاد می کشد و من همیشه به دنبال کسی می گردم
که بفهمد یک نگاه خسته چه می خواهد بگوید

کاش میشد در نمازم عشق را دعوت کنم

 کاش میشد بهتر از آن با خدا صحبت کنم
کاش میشد یک شب از شبهای عمرم با خدا

 بی خیال از آب و نان در گوشه ای خلوت کنم
کو مرادی، مرشدی یا خضر دانایی که من

همچو موسی مدتی در محضرش خدمت کنم
تشنه ام من تشنه ی آبی که اسکندر نخورد

 میرسم روزی به آن اما اگر همت کنم
ترسم آخر مثل دلهایی که دورند از خدا

 من به این دل مردگی های خودم عادت کنم
باید امشب شوق رفتن در سرم پیدا شود

کوله بارم کو؟ که از "من " تا " خدا " هجرت کنم
کو مسیرم ؟

هجرت و سجاده ام ؟

تا بعد از این

 لحظه های خلوتم را با خدا قسمت کنم
شهر سر تا سر پر از پس کوچه های غربت است

 می روم تا در نمازم ترک این غربت کنم

گاهی اوقات قرار است که در پیله درد

نم نمک، شاپرکی خوشگل و زیبا بشوی

گاه انگار ضروری است بگندی در خود

تا مبدل به شرابی خوش و گیرا بشوی

گاهی از حمله یک گربه، قفس می شکند

تا تو پرواز کنی، راهی صحرا بشوی 

گاهی از خار گل سرخ برنجی بد نیست

باعث مرگ گل سرخ مبادا بشوی

گاهی از چاه قرارست به زندان بروی

آخر قصه، هم آعوش زلیخا بشوی

 عالی بود مرررسی 

زيبا سرودين